بوی  گندم   مال  من       هر چی که دارم مال تو

                یه وجب خاک مال من       هر چی میکارم مال تو

                      اهل  طاعونی  این  قبیله  مشرقیم

                    تویی این مسافر شیشه ای شهر فرنگ

               پوستم از جنس شبه پوست تو از مخمل سرخ

                    رختم از تاوله تنپوش تو از پوست پلنگ

                بوی  گندم  مال  من        هر چی که دارم مال تو

               یه وجب خاک مال من        هر چی که دارم مال تو

                      تو به فکر جنگل آهن و آسمون خراش

                    من به فکر یه اتاق اندازه تو واسه خواب

                         تن من خاک منه.ساقه گندم تن تو

                        تن ما تشنه ترن.تشنه یه قطره آب

                        شهر تو شهر فرنگ آدماش ترمه قبا

                      شهر من شهر دعا همه گنبداش طلا

                        تن تو مثل تبر تن من ریشه سخت

                     تپش عکس یه قلب مونده اما رو درخت

                بوی  گندم  مال  من         هر چی که دارم مال تو

              یه وجب خاک مال من         هر چی میکارم مال تو

                     نباید مرثیه گو باشم واسه خاک تنم

                     تو آخه مسافری خون رگت اینجا منم

                 تن من دوست نداره زخمی دست تو بشه

          حالا با هر کی که هست هرکی که نیست داد میزنم

               بوی  گندم  مال  من          هر چی که دارم مال من

              یه وجب خاک مال من         هر چی که میکارم مال من

 چکاوک

                   کجای این جنگل شب پنهون میشی  خورشیدکم  

                            پشت  کدوم  سد  سکوت  پر میکشی  چکاوکم

                           چرا به من شک می کنی من که  منم  برای تو

                            لبریزم از عشق  تو و سرشارم  از هوای   تو

   دست کدوم غزل بدم نبض  دل  عاشقمو            پشت  کدوم  بهانه ها پنهون کنم هق هقمو

   گریه نمیکنم نرو... آه  نمی کشم  بشین...         حرف نمی زنم بمون...بغض نمی کنم ببین..

  سفر نکن خورشیدکم  ترک  نکن  منو  نرو         نبودنت   مرگه  منه  راهی  این  سفر  نشو

   نزار که عشق من و تو اینجا به آخر برسه        بری  تو و مرگ  من از رفتن  تو سر  برسه

   گریه نمی کنم نرو ... آه نمی کشم  بشین...        حرف نمی زنم بمون...بغض نمی کنم  ببین...

   نوازشم کن و ببین عشق می ریزه از صدام        صدام کن و ببین که باز غنچه میدن ترانه هام

  اگر چه من به  چشم تو کمم  .قدیمی ام  گمم        آتش فشان   عشقم  و   دریای    پر   تلاتمم

   گریه نمی کنم نرو....  آه  نمی کشم بشین...        حرف نمی زنم بمون...بغض نمی کنم ببین...

            نازنین

 اینجا به جز درد و دروغ هم خانه ایی با ما نبود  در غربت  من مثل  من  هرگز  کسی تنها نبود     

   عشق و شعور  و اعتبار  کالای  بازار  کساد     سوداگران در شکل دوست بر نارفیقان شرم باد

                       هجرت سرابی بود و بس خوابی که تعبیری نداشت

                         هر کس که روزی یار بود اینجا مرا تنها گذاشت

    ای نازنین. ای نازنین. در آینه ما را ببین            از شرم این صد چهره ها در آینه افتاده چین

                        من  با تو گریه کرده ام در سوگ  همراهان خویش
 
                       آنان که عاشق مانده اند  در  خانه بر پیمان خویش

                       ای  مثل  من  در  خود  اسیر لیلای  من با من بمیر
 
                          تنها به یمن مرگ ما این قصه می ماند به جا
 
                       هجرت سرابی بود و بس خوابی که تعبیری نداشت

                          هر کس که روزی یار بود اینجا مرا تنها گذاشت

                                 ای نازنین. ای نازنین. در آینه ما را ببین

                           از شرم این صد چهره ها در آینه افتاده چین

اگه عشقی نباشه..آدمی  نیست..اگه آدم نباشه..زندگی نیست..

         نپرس از من چه آمد بر سر عشق جواب من به جز  شرمندگی نیست

          داریوش است که بر تار جان می نوازد

        من نمی دانم و همین درد مرا سخت می آزارد.

                که  چرا  انسان   این  دانا . در  زندگی  اش

                ره  نبرد به اعجاز محبت و نمی داند در یک

                       لبخند چه شگفتی ها پنهان است.

               من بر آنم که در این دنیا خوب بودن به خدا

                 سخت ترین کار خوب بودن به خداست.

                من نمی دانم  که چرا انسان تا به این حد با

         خوب بودن بیگانه است وهمین درد مرا سخت می آزارد

                    عشق من عاشقم باش